o Senności inaczej

O Senności Wojciecha Kuczoka już pisałam. Książka w moim odczuciu doskonała, w dosadny sposób ukazująca to, co boli najbardziej, a stan w jakim tkwi człowiek, który zapomina jak żyć sprawia najwięcej bólu. Do tego wszystkiego sposób, w jaki została napisana, ta mozaika zdań, każde z nich rozkładałam na części i zazdrościłam, wierzcie mi, zazdrościłam zdolności i łatwości tworzenia ze słów prostych zdań tak skonstruowanych.

Wczoraj wieczorem miałam okazję zobaczyć również film Senność w reżyserii Magdaleny Piekorz.

Pomimo kilku różnic między książką a filmem, o czym zresztą mówił sam Wojciech Kuczok, uważam, że film jest równie dobry jak książka.

Oszczędzę streszczeń, bo to już było, podaruję też sobie recenzję, bo mam ochotę napisać o czymś zupełnie innym, może trochę pompatycznie, ale w tej chwili nie potrafię inaczej.

Życie to dość skomplikowana sprawa, przynajmniej w moim przekonaniu, zadaje tysiące pytań, na które nie znajduję odpowiedzi i jeśli udaje mi się na niektóre odpowiedź w końcu odnaleźć to z reguły przychodzi do mnie sama. Wierzę w to, że po niektóre książki sięgamy w odpowiednim czasie. Senność pojawiła się w moim życiu, żeby mi uświadomić, że pozwoliłam sobie na ułamek sekundy zamknąć oczy, nie zauważać, odwracać wzrok, odkładać na później. Pozwoliłam sobie na tę chwilę zapomnienia, która z czasem usypia. Dzisiaj śpię, jak mi dobrze w tym błogim śnie, jak wygodnie. Czasem coś uwiera, przypomina, że śnię właśnie, ale znoszę to dzielnie, przewracam się na drugi bok, układam głowę na wygodnej poduszce i znowu czuję się cudownie.

Stoję w sypialni i przyglądam się sobie jak śpię. Jak ja siebie wtedy nienawidzę, jak ja nienawidzę tej gęby na poduszce, podchodzę i szarpię sobą najmocniej jak potrafię, krzyczę, próbuje dobudzić i nic. Gęba tylko wykrzywia się w uśmiech, pewnie coś mi się śni.

Wiem, że tylko ja sama mogę się przebudzić, wstać, przetrzeć oczy, otworzyć szeroko okno, wciągnąć powietrze, przeczesać myśli i ….