Sentymentalny portret Ryszarda Kapuścińskiego

Lubię niespodzianki a taką jest dla mnie książka, Sentymentalny portret Ryszarda Kapuścińskiego. Wydawnictwo Literackie miło mnie zaskoczyło.

Przyznam szczerze, że wszelkie wspomnienia czy próby podsumowania czyjegoś życia zaraz po jego śmierci nie wzruszają mnie i specjalnie nie są mi bliskie. Do tej pory nie przeczytałam jeszcze książki Krzysztofa Mroziewicza Prawdy ostateczne Ryszarda Kapuścińskiego, choć zakupiłam ją zaraz jak tylko się pojawiła. Tym razem jednak nie mogłam usiedzieć w pracy taka byłam podekscytowana niespodzianką w torbie. Być może dlatego, że to wspomnienia Jarosława Mikołajewskiego poety, tłumacza literatury włoskiej, dziennikarza i dyrektora Instytutu Polskiego w Rzymie, do których dołączone zostało specjalne słowo wstępne żony Kapuścińskiego. W książce znajduje się mnóstwo zdjęć, które oglądam bez przerwy. Zdjęcia jego pracowni, w której spędzał dużo czasu pochylając się nam kolejnymi doskonałymi książkami, stosy książek, które piętrzą się aż do sufitu, fotel, na którym siedział, zdjęcie długopisów, które kolekcjonował, widok z okna z którego spoglądał. Dla mnie te zdjęcia mają ogromne znaczenie. Odkąd pamiętam zawsze byłam ciekawa miejsc i przedmiotów, którymi moi mistrzowie się otaczali, w jaki sposób projektują miejsce gdzie tworzą i gdzie zatrzymuje się czas, na co spoglądają podczas pisania. Jak wyglądają ich biurka, co się na nich znajduję, czy panuje chaos, czy porządek.

Trzymam w rękach książkę, która jest dla mnie niezwykłym wydarzeniem.