nie czuję świąt i dlatego nie o świętach

Pomyślicie pewnie, że się powtarzam, macie prawo. Do znudzenia pisze o jednym, ale ja lubię ten temat.

Chciałabym dzisiaj zaledwie wspomnieć o pewnym filmie, (właściwie tylko jednej scenie), który pierwszy raz obejrzałam w Perugii, chyba przypadkiem, choć podobno nie ma przypadków. Mowa o „Aprile” Nanniego Morettiego. Film z 1998 roku. Wraca do mnie jak bumerang, jak sen z dzieciństwa. Dawniej taką terapeutyczną rolę spełniał „Czerwony” Kieślowskiego, dzisiaj śmiało mogę powiedzieć, że jest to wspomniany film Morettiego.

Oszczędzę Wam streszczenia, (mam nadzieję, że tekst o Morettim, który rodzi się w mojej głowie na portal oliwazoliwek, pojawi się prędzej czy później).

O jednej tylko scenie wspomnę, bo to w sumie ona powraca do mnie jak nieproszony gość, zmuszając mnie do zastanawiania się – dlaczego? Moretti, który gra główną rolę – reżysera, dowiaduje się, że na świecie pojawił się jego oczekiwany syn. Idzie wzdłuż rzeki, jak mniemam, bo trudno powiedzieć. Podnosi ręce, biegnie, jest w tej jednej, danej chwili. W tle słychać utwór Ludovico Einaudi „Le onde”.

I tu jest wszystko. Nie ma nic, co przeszkadza, co uwiera, co miałabym ochotę odrzucić. Na mnie działa jak balsam.

„Aprile” jest kontynuacją filmu „Caro diario”, moim zdaniem, najlepszego filmu Morettiego.