Everyman

Jeszcze przed wakacjami jednym tchem przeczytałam dobrą książkę Philipha Rotha "Everyman".

Oto kilka fragmentów z tej książki, którą gorąco polecam. Historia człowieka, który w oczekiwaniu na śmierć wspomina swoje życie.

"Wcześnie w życiu zorientował się, że religia to kłamstwo, wszystkie religie uważał za obrazę człowieka, przepowiednie i przesądy religijne traktował jak brednie, zżymał się na infantylizm języka gorliwych wyznawców, na rażącą niedojrzałość paplaniny o sprawiedliwych i owcach. Nie dla niego słowny pokus-pokus hokuspokus śmierci i Bogu, nie dla niego naiwne fantazje o niebie. Mamy tylko ciało, które rodzi się i umiera na wzór innych ciał, które żyły i poumierały przed nami".

"Śledził ich zwinne ruchy, lecz była to gorzka przyjemność, która pod przykrywką miłego wzruszenia skrywała bolesny smutek, potęgujący nieznośne doznanie samotności. To prawda, był samotny z własnego wyboru - ale nigdy nie wybierał nieznośnej samotności.. Najgorsze w nieznośnej samotności było to, że trzeba ją znosić - inaczej człowiek stoczyłby się na dno. Należało za wszelka cenę chronić umysł przed sabotowaniem teraźniejszości przez pożądliwe oglądanie się wstecz na obsypaną darami przeszłość".

"On już od dawna żył ze świadomością śmiertelnego cierpienia wszystkich mężczyzn i kobiet, z którymi go zetknęło życie zawodowe - każde z nich miało własną bolesną historię żalu, straty i stoicyzmu, lęku, paniki, izolacji i trwogi, każde ogołocone zostało z atrybutów niegdyś sobie przynależnych, każde ulegało postępującej degradacji. Należałoby siedzieć przy telefonie dzień i noc, dzwoniąc do jeszcze co najmniej setki osób. Starość to nie jest walka, starość to masakra".

"Bo czuje to samo, co ja czuję od dzieciństwa. Bo czeka ją to samo, co nas wszystkich. Bo najsilniejszym niepokojem życia jest śmierć. Bo śmierć jest taka niesprawiedliwa. Bo kiedy, człowiek zasmakował życia, śmierć wydaje się czymś nienaturalnym. Myślałem - przypuszczając w sekrecie, że tylko ja jeden - że życie trwa w nieskończoność".